20% ของนักศึกษาหญิงในสหรัฐอเมริกา เคยถูกข่มขืนในมหาวิทยาลัย แต่ 88% ของพวกเธอ ตัดสินใจไม่รายงานให้ผู้บริหารสถาบันรับรู้ เพราะ ''ฉันเคยบอกคณบดีฝ่ายกิจการนักศึกษาว่าโดนข่มขืน เธอมองหน้าฉัน แล้วตอบว่า คิดซะว่าการข่มขืนก็เหมือนเล่นฟุตบอลแหละนะจ๊ะ ถ้าเกมจบแล้วมองย้อนกลับไป เธอคิดจะแก้เกมยังไง ? มันแก้ได้มั้ย ?''และ ''สิ่งที่มหาวิทยาลัยปกป้องเป็นสิ่งแรก ไม่ใช่นักศึกษาหรอก พวกเขาปกป้องแบรนด์ตัวเองต่างหาก''

แต่...อย่าคิดว่าพวกเธอและเขาจะต้องเป็นฝ่ายปิดปากเงียบแล้วยอมรับความไม่ยุติธรรมอยู่ร่ำไป ''ในเมื่อสถาบันไม่แยแส เราจึงต้องแสดงให้เห็นว่า เด็กอายุแค่ 20 อย่างเราก็เล่นงานมหาลัยอายุ 200 ได้ !'' นี่คือเรื่องจริงในสถาบันอุดมศึกษาสถานที่ที่พ่อแม่ต่างคิดว่าเชื่อใจได้และรับประกันอนาคตอันสดใสแก่ลูกหลาน และขณะที่ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องราวในสหรัฐอเมริกา แล้วคุณอยากรู้ไหมว่า ชีวิตนักศึกษาทั้งหญิงและชายในมหาวิทยาลัยไทยล่ะ ปลอดภัยแค่ไหน ? เมื่อ ''มหาวิทยาลัยชั้นนำ'' แปรสภาพเป็น ''สนามนักล่า'' เมื่อชีวิตนักศึกษาไม่สำคัญเท่าเงินบริจาคและภาพลักษณ์เหล่าผู้ถูกกระทำจึงต้องแปรน้ำตาเป็นพลังตอบโต้ ''ในเมื่อพวกเขาไม่ให้ความยุติธรรม เราก็จะทำให้เห็นว่าเด็กอายุ 20 อย่างเราก็เล่นงานมหาลัยอายุ 200 ได้ !''

Documentary Club ภูมิใจเสนอ หนังสารคดีสุดอื้อฉาวแห่งปีที่นำพาผู้ชมตรงดิ่งเข้าสู่ใจกลางการแพร่ระบาดของวัฒนธรรมความรุนแรงทางเพศและการปกปิดความจริงในสถาบันอุดมศึกษาทั่วประเทศสหรัฐอเมริกา ติดตามนักศึกษาหญิงผู้ผ่านพ้นการถูกข่มขืนในมหาวิทยาลัยโดยสังคมภายนอกไม่เคยได้รับรู้ จนถึงวันที่พวกเธอตัดสินใจไม่ยอมปิดปากเงียบอีกต่อไปแม้จะต้องแลกด้วยการถูกดูแคลนหมางเมินอย่างโหดร้ายจากทั้งเหล่าผู้บริหารและเพื่อนนักศึกษาด้วยกัน การต่อสู้ด้วยกลยุทธ์อันชาญฉลาดของพวกเธอไม่เพียงกลายเป็นแรงบันดาลใจแก่ผู้คน แต่ยังส่งผลสะเทือนสถาบันการศึกษาอันทรงเกียรติครั้งใหญ่ !